martes, 15 de marzo de 2011

Reflexionar siempre va bien, no?

A veces creemos que lo sabemos todo, que no hace falta que nadie nos enseñe tal cosa, o tal otra. A veces, nos creemos los mejores, a veces pensamos que nadie puede con nosotros, a veces pensamos que todo irá como creemos, a veces, .... a veces PENSAMOS DEMASIADO, y a veces, sólo a veces, NOS EQUIVOCAMOS! Así que nada, dicen que cuando nos caemos, hay que levantarse y seguir, aunque no sepamos muy bien en que dirección. Lo más importante es poder levantarse y poder seguir caminado en alguna dirección, xq seguro que nos llevará a algún sitio que valdrá la pena, ya sea xq volverás a caer ahí y aprenderás otra vez de la caída o simplemente xq justo en ese lugar es dnd conseguirás lo que querías o lo que necesitas.


Después de una llamada inesperada de Nando's para ofrecerme "como a desgana" el trabajo y después de mi ilusión por la entrevista del viernes, pasamos al siguiente capítulo, ese capítulo dnd al final se quedan con una nanny que ha estudiado magisterio, clarooooo, xq la PEDAGOGIA no sabemos lo que es, no? Bueno, temas pedagógicos a parte, ya que nos encontramos en este punto, tendremos que dar paso al capítulo 3, ese dnd sigo buscando trabajo como si no existiera mañana y colapso los mails con mis currículums y vuelvo a la calle a dejar CV dnd sea.

Ayer no fue uno de mis mejores días aquí, de hecho puede que fuera de los peores. No quiero ser exagerada, xq la verdad es que no pasa nada por ser rechazado de un trabajo y no es sólo eso lo que me pasaba, supongo que era una mezcla de cosas que no se expresar muy bien, pero que poco a poco voy entendiendo yo misma y algún día os lo explicaré si llego a encontrar la forma.
Hoy vuelvo a ser yo misma, y la sonrisa ya ha vuelto a estar dnd estaba, justo debajo de la nariz y encima de la barbilla. Xq otra cosa no, pero sonreir, eso si que lo hago bien :) Así que tranquilos que estoy perfectamente y tengo más energia que nunca!!!!

La verdad es que no se si estoy estructurando muy bien todo lo que quiero decir y no se si tiene mucho sentido... ya luego le daré un repasillo, pero quería aprovechar esta entrada para agradecer todo lo que han hecho por mi estos días (aunque ellos piensen que no han hecho gran cosa) a Núria, Ivonne, Patri, Natxo, Sónia y todo el Muntanyès. Han contestado a la velocidad de la luz mis mails de "socorro" cuando les pedía estar atentos al telf por si la mamá inglesa llamaba para preguntar como trabajo con los niños, también le quiero dar las gracias a mi prima Ester y a su marido por escribirme una carta de recomendación y ayudarme cuando se lo he pedido, también quiero dar las gracias a los padres de Gerard que cada día me han preguntado y me han animado cuando he estado esperando repuesta de algún trabajo y me dan más anímos aún cuando no lo he conseguido, a mis padres y a mi hermana por apoyarme en todo lo que pueden y más, aunque sea en las distancia, por hacerme reir a través de una pantalla cuando hablamos por skype, cuando lo que menos me apetece es sonreir y por creer en mi por encima de todo, ahh y en especial a ti mami, por hacerte estar pendiente del telf tmb en "pedia" para ver si llamaba la famosa madre inglesa. También quiero dar las gracias a los que os habéis preocupado por mi estos tres o cuatro días, por vuestro apoyo incodicional, y a los que no hemos tenido contacto,
pero se que estáis ahí, xq lo siento...


Pero le quiero dar las gracias especialmente a Gerard por apoyarme dsd el primer día, (mi primer día aquí no fue nada bueno, jajajaja) y por seguir haciéndolo día tras días sin esperar nada a cambio, bueno si, una cosa, UNA SONRISA! Xq cuando ve que sonrío ya se queda más tranquilo. La verdad es que me cuesta perder la sonrisa, por eso la gente que me conoce se asusta cuando no sonrío. Gràcies per estar sempre al meu costat!!






Bueno y después de este rollo que os he soltado y que no se cuantos llegarán a leer hasta el final, sólo me queda deciros...

GRACIAS A TODOS POR ESTAR AHÍ, SOY MUY AFORTUNADA DE TENEROS A TODOS!

9 comentarios:

  1. No et desanimis bufona, tots hem patit alguna decepció, però pensa que quan es tanca una porta s'obren mil finestres, segur que trobaràs quelcom totalment compatible amb el teu somriure. Rep també una forta abraçada de part de la Neus i del Narcís.

    ResponderEliminar
  2. Guapi sóc la Mariona (la Mariona Miron no, l'altra! xD) un petonet molt gran des de bcn city!!

    Espero que aquesta etapa de la vida sigui plena de coses bones!, de segur que sí!

    Malgrat que fa molt que no ens veiem, segueixo pensant molt en els E+Món i sobretot en els moments que vam compartir! :)
    Mua!

    ResponderEliminar
  3. He empezado a escribir este comentario varias veces y lo he borrado porque no podía expresarte bien lo que he sentido al leerlo.
    Pero lo que si te puedo decir es que estoy súper orgulloso, no de que seas mi hija si no yo de ser tu padre. TQRO.

    ResponderEliminar
  4. Este comentario ha sido eliminado por el autor.

    ResponderEliminar
  5. Que puc dir, graciés Gerard per esperar sempre el somriure de Alexia, per ser el seu company.
    i a tu Alexia graciés per ser con ets.
    Os estimo moltissim

    ResponderEliminar
  6. Més tard o més d'hora s'acaben recollint els fruits d'allò que s'ha sembrat...que no et facin dubtar ni un moment, ets única i molt especial.
    Jo confio en tu, com a pedagoga, com a persona i com a amiga...però hi ha gent que és incapaç de veure el sol en ple dia. Quan et vegin..haurem de córrer a buscar-te perquè londres no et voldrà deixar marxar. Un petonàs preciosa!

    ResponderEliminar
  7. Molt maco Alexia!

    Ja anem informant-nos per aquí de les novetats, a vegades més bones, però sempre ens alegrem quan ens expliquen coses de tu.

    De part dels vallejo, una forta abraçada, perquè ara que has recuperat el somriure no el perdiiiiis! :)

    Un petó molt gran!

    PD: ja sé que sóc nutricionista, però compra't una cookie d'aquelles que dius que són tan bones (quina envejaaaa) i dona't un capritxo saborejant-la! jejejeje

    ResponderEliminar
  8. TATA SOY NEUS NO SI TE LLEGARA MI COMENTARIO POR QUE NO TENGO NI IDEA DE COMO FUNCIONA ESTO, SOLO DECIRTE QUE ESCRIBIR NO PUEDO POR QUE NO SE NI SI TE LLEGARA ESTE MENSAJE SOY UNA CAFRE EN ESTAS COSAS YA LO SABES, PERO POR SI ALGUN REMOTO TE LLEGARA DECIRTE QUE NOSOTROS ESTAMOS PENDIENTES DE TI CADA DIA LEEMOS TODO LO QUE ESCRIBES Y TANTO LA TIA MARI EL TIO PACO ERIC SERGIO Y YO ESTAMOS PENDIENTES DE CUALQUIER NOVEDAD QUE NOS EXPLICAS DE MOMENTO SOLO TE DIGO LO MUCHO QUE TE QUEREMOS Y QUE NO PIERDAS ESA SONRISA QUE TE CARACTERIZA, ERES PRECIOSA Y PRONTO TODOS TUS ESFUERZOS DARAN SU FRUTO LO SIENTO Y SE QUE SERA TAL Y COMO LO DIGO POR QUE LO MERECES Y LO VALES DA UN BESO ENORME A GERARD Y LAS GRACIAS POR CUIDARTE DIA Y DIA EL ES IGUAL DE GRANDE QUE TU LO DIGO EN LA MEDIDA DEL CORANZON OS QUEREMOS MUCHO Y OS ECHAMOS DE MENOS

    ResponderEliminar
  9. Gràcies a tots!!!
    Neus al final puedes escribir yaa!! :) un besoteeee

    ResponderEliminar